چکیده :
ترجمه ماشینی :
شیکاگو: انتشارات دانشگاه شیکاگو، 2013.
- 176 ص.
— isbn-10: 022607949x; isbn-13: 978-0226079493.
هگل در سخنرانی های خود در برلین در مورد هنرهای زیبا، استدلال کرد که هنر شامل شکلی منحصر به فرد از درک زیبایی شناختی است - بیان یک خودفهمی جمعی متمایز که در طول زمان تاریخی توسعه می یابد.
رویکرد هگل به هنر در زمینه‌های مختلف تأثیرگذار بوده است، اما در پیچشی از طنز تاریخی، هگل درست قبل از رادیکال‌ترین انقلاب هنری تاریخ می‌میرد: مدرنیسم.
در پس از زیبا، رابرت بی پیپین، با نگاهی به نقاشی های مدرنیستی هنرمندانی مانند ادوار مانه و پل سزان از دریچه هگل، کاری را انجام می دهد که هگل هرگز فرصت انجام آن را نداشت.
در حالی که هگل هرگز نتوانست نقاشی مدرنیستی را درگیر کند، او درک درستی داشت.
مدرنیته، و در آن، هنر - به قول معروف او - «چیزی مربوط به گذشته» بود، دیگر وسیله مهمی برای درک خود و دیگر بیان ضروری معنای انسانی نیست.
پیپین کاوش پیچیده ای از موقعیت هگل و مفاهیم آن ارائه می دهد.
او همچنین نشان می‌دهد که اگر هگل می‌دانست که چگونه نهادهای اجتماعی روزگار او در نهایت در دستیابی به نسخه‌ای از برابری واقعی او، یعنی شناخت متقابلی شکست می‌خورند، باید نقش متفاوت و جدیدی را برای هنر در مدرنیته کشف می‌کرد.
پیپین پس از پی ریزی این زمینه، ابعاد رویکرد زیبایی شناسی هگل را در آثار راهگشای مانه، «پدربزرگ مدرنیسم» روشن می کند و از مورخان هنر تی جی کلارک و مایکل فرید برای انجام این کار استفاده می کند.
او با نگاهی به سزان، «پدر مدرنیسم»، این بار در حالی که آثارش رابطه بین هگل و فیلسوفی را که روایت هگل از مدرنیته و هنر را به چالش می‌کشد، یعنی مارتین هایدگر، روشن می‌کند، به پایان می‌رساند.
فلسفه و تاریخ هنر که به زیبایی در هم تنیده شده است، پس از زیبا، ارزیابی مجدد خیره کننده ای از پروژه مدرنیستی است.
این در هسته اهمیت خود مدرنیسم و به طور کلی به معنای تاریخ داشتن هنر است.
در نهایت، از طریق هگل، این گواهی است بر دستاوردهای متمایز فلسفی هنر مدرنیستی در عصر آشفته و آشفته ای که ما به ارث برده ایم.
مقدمه فلسفه و نقاشی: هگل و مانه
سیاست و هستی شناسی: کلارک و فرید
هنر و حقیقت: سخنان پایانی هایدگر و هگل
chicago: university of chicago press, 2013.
— 176 p.
— isbn-10: 022607949x; isbn-13: 978-0226079493.in his berlin lectures on fine art, hegel argued that art involves a unique form of aesthetic intelligibility—the expression of a distinct collective self-understanding that develops through historical time.
hegel’s approach to art has been influential in a number of different contexts, but in a twist of historical irony hegel would die just before the most radical artistic revolution in history: modernism.
in after the beautiful, robert b.
pippin, looking at modernist paintings by artists such as édouard manet and paul cézanne through hegel’s lens, does what hegel never had the chance to do.while hegel could never engage modernist painting, he did have an understanding of modernity, and in it, art—he famously asserted—was “a thing of the past,” no longer an important vehicle of self-understanding and no longer an indispensable expression of human meaning.
pippin offers a sophisticated exploration of hegel’s position and its implications.
he also shows that had hegel known how the social institutions of his day would ultimately fail to achieve his own version of genuine equality, a mutuality of recognition, he would have had to explore a different, new role for art in modernity.
after laying this groundwork, pippin goes on to illuminate the dimensions of hegel’s aesthetic approach in the path-breaking works of manet, the “grandfather of modernism,” drawing on art historians t.
j.
clark and michael fried to do so.
he concludes with a look at cézanne, the “father of modernism,” this time as his works illuminate the relationship between hegel and the philosopher who would challenge hegel’s account of both modernity and art—martin heidegger.
elegantly inter-weaving philosophy and art history, after the beautiful is a stunning reassessment of the modernist project.
it gets at the core of the significance of modernism itself and what it means in general for art to have a history.
ultimately, it is a testament, via hegel, to the distinctive philosophical achievements of modernist art in the unsettled, tumultuous era we have inherited.introductionphilosophy and painting: hegel and manet
politics and ontology: clark and fried
art and truth: heidegger and hegelconcluding remarks